Een verhaal van ouderen die (bijna) De Laatste zijn – door Miriam Kersten
Miriam Kersten publiceerde haar onderzoek: Luisteren naar de Laatste.
Miriam: “Ik zou uren kunnen vertellen over de ontmoetingen met De Laatsten. Het waren telkens zeer waardevolle gesprekken met voor mij onbekende mensen. Soms duurde het even tot we bij de kern kwamen, dan spraken we eerst over een historisch perspectief of familiegeschiedenis. Maar uiteindelijk kwamen we altijd wel tot het moment waarop het gesprek even stil viel. Soms verschenen dan de ingehouden tranen of kwam het verfrommelde zakdoekje uit de mouw tevoorschijn. Maar er werd ook gelachen tijdens de gesprekken en foto’s of andere voorwerpen met een bijzondere betekenis samen bekeken.
(…)
Een aantal ouderen die ik heb gesproken, waren op dat moment ongeneeslijk ziek, hadden een kwetsbare gezondheid of men was heel eenzaam. Dat was confronterend en het hield mij ook naderhand bezig. De keren dat ik van betekenis kon zijn voor de Laatsten waren hartverwarmend. Dat had meestal te maken met mijn schakelfunctie naar studenten. Bij twee ontmoetingen met De Laatsten nam ik twee studenten mee. En meerdere keren gaf ik creatieve workshops naar aanleiding van een verhaal van De Laatsten en naderhand deelde ik dat met de betreffende persoon. De waarde voor De Laatsten om (in)direct contact te hebben met jongeren, is haast met geen pen te beschrijven. Hoe kort of klein het ook is geweest, iets overgedragen aan de jonge generatie is pure zingeving. Dit werkte overigens ook andersom. De vier studenten die in gesprek waren met De Laatsten vonden het heel interessant om ‘levende geschiedenis te ontmoeten’. Over zingeving gesproken: ook voor mij was een zingevende ervaring om deze ouderen te mogen ontmoeten!”