Rouwtelefoon

Paulien Cornelisse bezoekt in het VPRO televisieprogramma Tokidoki de windtelefoon in Japan. Hiermee kun je een overleden dierbare bellen. Anders gezegd: in de tuin van meneer Sasaki staat een telefooncel met een niet aangesloten telefoon. Je pakt de hoorn op en zo praat je tegen de herinnering van de persoon die je mist. In Japan is het gebruikelijk om je verdriet voor je te houden. Men wil namelijk de ander niet tot last zijn. De windtelefoon sluit aan op de behoefte om het hart te luchten en zo het verdriet los te laten. Al 30.000 Japanners gebruikten deze windtelefoon.

Meneer Sasaki zocht naar een manier om zijn verdriet over te brengen naar zijn overleden neef. Hij dacht dat de wind zijn woorden naar zijn neef kon dragen. Een telefoon leek hem daarvoor een geschikt middel. Sasaki vertelt Cornelisse dat hij gelooft in de ziel. Volgens hem is dat een relatief iets. Want een ziel ontstaat door de verbinding tussen de levende en de overleden mens.

Geïnspireerd door dit verhaal regelde Mieke van der Meer een windtelefoon in Roelofarendsveen. Aan het einde van een onverhard pad kun je daar in een weiland bellen met degene die je mist. Mieke werkt als coordinator in de palliatieve zorg van Amandi Thuis. Ze hoopt dat de windtelefon na de verbouwing van het hospice daar een plekje krijgt. Zodat ‘iedereen met rouwpijn met de windtelefoon zichzelf op het pad van genezing kan zetten’.